dinsdag, januari 29, 2008
Interview met Dirk-Jan Visser, Fotojournalist van het Jaar 2007
Vrijdag stond er in het gratis dagblad Metro een interview met de kersverse "fotojournalist van het jaar" Dirk-Jan Visser:
De reis naar het dictatoriaal geregeerde Zimbabwe was geslaagd. De foto’s van economische vluchtelingen waren goed gelukt en fotojournalist Dirk-Jan Visser en een collega-fotograaf waren er zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Op hoop van zegen stuurde hij zijn werk in voor de jaarlijkse fotojournalistieke wedstrijd de Zilveren Camera. Visser viel zowat om van verbazing toen afgelopen zondag bleek dat hij voor zijn foto’s tot Fotojournalist van het Jaar 2007 werd gekroond. De 29-jarige fotograaf is daarmee een van de jongste winnaars ooit. “Ik word gedreven door pure nieuwsgierigheid en een interesse in het lot van mensen op plekken waar het leven minder goed is.”
Wat betekent zo’n prijs voor jou?
Ik ben superblij, maar verder betekent het niet zoveel. De erkenning is fantastisch, zeker voor de zwartwitfotografie. Ik heb echt met een eigen project gewonnen. Er was ook kritiek. In NRC Handelsblad werd gesteld dat het nogal curieus is dat een jonge fotojournalist zo’n oeuvreprijs wint. Ik ben nog jong en heb niet zo’n groot oeuvre. Maar de jury roemde mijn lef om een moeilijk onderwerp als de situatie in Zimbabwe fotografisch vast te leggen.
Je hebt gewonnen met een reportage over Zimbabwanen die illegaal de grens met Zuid-Afrika oversteken. Hoe kom je op zo’n onderwerp?
Ik was er eerder geweest en vond het een fascinerend en mooi land met aardige mensen. Dan ga ik erover lezen en ontstaat het idee terug te gaan om foto’s te maken.
Maar Zimbabwe staat te boek als gevaarlijk.
In mijn ervaring niet. Tenminste, als je naar binnen gaat als toerist. Voor een journalist kan het wel gevaarlijk zijn.
Hoe gevaarlijk?
Als ik gepakt zou worden dan zou ik twee tot drie dagen in een onprettige gevangenis hebben gezeten om vervolgens het land uit te worden geschopt. Je naam komt dan op een zwarte lijst. In de tien dagen dat ik in Zimbabwe was, namen we steeds een ander hotel en probeerden niet op te vallen om lastige vragen te ontwijken.
Was er een moment dat je ‘em kneep?
De allerlaatste dag stonden we op een busstation in de hoofdstad Harare. Euforisch, want we waren klaar en gingen naar Zuid-Afrika. Toen waren er plots vijf politieagenten die controleerden op het bezit van zwart geld. We moesten onze zakken leegmaken en de auto van onze gids werd gecontroleerd. Snel keken ze in de achterbak en zagen twee aftandse rugtassen. Als ze goed hadden gekeken, of verder gezocht dan hadden ze onze camera’s makkelijk kunnen vinden.
Kijkend naar je andere onderwerpen kies je voor landen waar spanning is. Zoek je bewust avontuur?
Nee, dan moet ik als fotograaf continu in conflictgebieden gaan zitten. Uiteraard is er soms wel een adrenalinekick, maar het is niet mijn bedoeling om als een cowboy aan het werk te gaan. Mijn interesse gaat uit naar de mensen en laten zien wat beslissingen van hogerhand met hun levens doen.
Is het geen vreemde wereld wanneer jij mensen in een moeilijke situatie fotografeert, zij het nu nog moeilijk hebben en jij in Nederland een prijs wint met hun verhaal?
Het is moeilijk, al is dat misschien niet het goede woord. Natuurlijk verdien ik geld aan hun ellende. Ik heb echter geen misbruik van ze gemaakt dus kan ik mezelf recht in de ogen kijken. Mijn intentie is hun verhaal te vertellen, want als niemand ervan hoort dan bestaan de problemen niet. Nu kunnen mensen niet meer zeggen: “Dat wisten we niet.”
De reis naar het dictatoriaal geregeerde Zimbabwe was geslaagd. De foto’s van economische vluchtelingen waren goed gelukt en fotojournalist Dirk-Jan Visser en een collega-fotograaf waren er zonder kleerscheuren vanaf gekomen. Op hoop van zegen stuurde hij zijn werk in voor de jaarlijkse fotojournalistieke wedstrijd de Zilveren Camera. Visser viel zowat om van verbazing toen afgelopen zondag bleek dat hij voor zijn foto’s tot Fotojournalist van het Jaar 2007 werd gekroond. De 29-jarige fotograaf is daarmee een van de jongste winnaars ooit. “Ik word gedreven door pure nieuwsgierigheid en een interesse in het lot van mensen op plekken waar het leven minder goed is.”
Wat betekent zo’n prijs voor jou?
Ik ben superblij, maar verder betekent het niet zoveel. De erkenning is fantastisch, zeker voor de zwartwitfotografie. Ik heb echt met een eigen project gewonnen. Er was ook kritiek. In NRC Handelsblad werd gesteld dat het nogal curieus is dat een jonge fotojournalist zo’n oeuvreprijs wint. Ik ben nog jong en heb niet zo’n groot oeuvre. Maar de jury roemde mijn lef om een moeilijk onderwerp als de situatie in Zimbabwe fotografisch vast te leggen.
Je hebt gewonnen met een reportage over Zimbabwanen die illegaal de grens met Zuid-Afrika oversteken. Hoe kom je op zo’n onderwerp?
Ik was er eerder geweest en vond het een fascinerend en mooi land met aardige mensen. Dan ga ik erover lezen en ontstaat het idee terug te gaan om foto’s te maken.
Maar Zimbabwe staat te boek als gevaarlijk.
In mijn ervaring niet. Tenminste, als je naar binnen gaat als toerist. Voor een journalist kan het wel gevaarlijk zijn.
Hoe gevaarlijk?
Als ik gepakt zou worden dan zou ik twee tot drie dagen in een onprettige gevangenis hebben gezeten om vervolgens het land uit te worden geschopt. Je naam komt dan op een zwarte lijst. In de tien dagen dat ik in Zimbabwe was, namen we steeds een ander hotel en probeerden niet op te vallen om lastige vragen te ontwijken.
Was er een moment dat je ‘em kneep?
De allerlaatste dag stonden we op een busstation in de hoofdstad Harare. Euforisch, want we waren klaar en gingen naar Zuid-Afrika. Toen waren er plots vijf politieagenten die controleerden op het bezit van zwart geld. We moesten onze zakken leegmaken en de auto van onze gids werd gecontroleerd. Snel keken ze in de achterbak en zagen twee aftandse rugtassen. Als ze goed hadden gekeken, of verder gezocht dan hadden ze onze camera’s makkelijk kunnen vinden.
Kijkend naar je andere onderwerpen kies je voor landen waar spanning is. Zoek je bewust avontuur?
Nee, dan moet ik als fotograaf continu in conflictgebieden gaan zitten. Uiteraard is er soms wel een adrenalinekick, maar het is niet mijn bedoeling om als een cowboy aan het werk te gaan. Mijn interesse gaat uit naar de mensen en laten zien wat beslissingen van hogerhand met hun levens doen.
Is het geen vreemde wereld wanneer jij mensen in een moeilijke situatie fotografeert, zij het nu nog moeilijk hebben en jij in Nederland een prijs wint met hun verhaal?
Het is moeilijk, al is dat misschien niet het goede woord. Natuurlijk verdien ik geld aan hun ellende. Ik heb echter geen misbruik van ze gemaakt dus kan ik mezelf recht in de ogen kijken. Mijn intentie is hun verhaal te vertellen, want als niemand ervan hoort dan bestaan de problemen niet. Nu kunnen mensen niet meer zeggen: “Dat wisten we niet.”
# posted by Jan-Edward : 00:26
|
|